Hüznün çırpınarak körfezden yükseldiği İzmir'in üzerine çökmüş isyanım ben
Yüksek duvarlar ardında sayısız insan yaşar içimde
Hepsini tanırım
Hiçbirini tanımam
Onlar için sadece bir semtim
Sevdaları yüreğinde
Umutları cebimde
Özde dostluklarıyla
Düşlerini bulut beyazlığında sakladıkları bir semt
Tere bulanan öfkenin sokaklarında kol gezdiği
Ölümün bile karşı duramayacağı dostluğun zamane tanığı
İzmir'in üvey evladı
Öteki çocuğuyum ben...
Ben kim miyim?
Sen hala bilmezsin ama
Benim adım Gültepe...
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder